Bron: Algemeen Dagblad | ERU is al meer dan tweehonderd jaar een begrip in Woerden en ver daarbuiten. Want wie is er niet opgegroeid met het smeuïge goedje in het glimmende ‘Goudkuipje’?
Sommige tv-commercials beklijven. Soms wel decennia lang. Neem nou ‘Even Apeldoorn bellen’, de schadeverzekering van Centraal Beheer. Of deze: ‘Ik had nog zo gezegd, geen bommetje’, de reclamespot van de Melkunie waarbij een (denkbeeldige) koe in het zwembad ploft. En wat te denken van ‘t Ken net’, het reclamefilmpje van Sonnema waar een Friese – in het Fries – schaatser waarschuwt voor te dun ijs. De onwetende westerlingen geven een andere betekenis aan ‘net’ en halen prompt een nat pak. In een naburig café kunnen ze zich onder het genot van een Sonnema-borrel weer opwarmen.
In dat rijtje van iconische commercials mag ‘Ze smelten de kazen’ van ERU Goudkuipje zeker niet ontbreken. Het reclamefilmpje speelt in 1575 wanneer Woerdenaren op de stadsmuren belagers uit Edam met kaas overgieten, omdat de kokende pek op is. Het kleverige goedje zorgde bij de Edammers voor een euforisch gevoel waardoor ze de stad innamen en zich te goed konden doen aan het ‘afschrikmiddel’.
Vakantiebaantje
Ze smelten de kazen. Een Woerdense uitvinding dus in het al lang geleden gesloopte bedrijfsgebouw van ERU. Maar bij ERU smolten ze al eeuwen kazen. Ook levens versmolten hier met elkaar. Die van de ouders van Elzemiek van Zijl bijvoorbeeld. ‘Zij hebben elkaar leren kennen bij ERU’, schrijft Van Zijl. En in 1962 vond ze er zelf ook emplooi. ‘Ik was 14 jaar en moest zoals velen een vakantiebaantje hebben. Mijn vader, Jan van Zijl, was inkoper bij ERU en kon wel wat regelen. Ik begon als inpakster van Goudkuipjes – pijnlijke vingertoppen want de kaas in de kuipjes was loeiheet – en het jaar erna promoveerde ik naar koffiejuffrouw op kantoor. Met lood in de schoenen bracht ik E.H. Ruys zijn koffie. Je wist nooit wat je aan hem had. Daarna heb ik nog een zomer op de salarisadministratie gewerkt.’
De geschiedenis van ERU gaat ruim tweehonderd jaar terug, naar 1824. Kaasliefhebber en naamgever Egbert Ruijs (ERU) kocht het snijkazenbedrijf op. Ruim een eeuw later, in 1938, smolt het bedrijf de eerste kazen in de net geopende fabriek. Dat bleek zo’n succes dat ERU zich voornamelijk op smeerkaas ging richten. In 1959 introduceerde ERU Goudkuipje, een succesnummer dat later in vele smaakvarianten eenvoudig zijn weg naar de Nederlandse koelkasten en de ontbijttafels wist te vinden. Nog steeds.
ERU bleef Woerden trouw en is momenteel gevestigd aan de Middellandse Zee 7. Aart de Leeuw schrijft dat hij binnen een keer een kijkje nam, omdat familieleden bij ERU op de loonlijst stonden. Volgens De Leeuw toonden de eigenaren zich ook maatschappelijk betrokken. ‘De familie Ruys was ook de oprichter van het ziekenhuis in Woerden.’
Koninklijk
Bij het 175-jarige jubileum verleende toenmalig vorstin Beatrix ERU het predicaat ‘Koninklijk’, een bekroning voor het vakmanschap door de jaren heen. Het bedrijf speelde daar handig op in en voerde een kroon in het bedrijfslogo.
Als iemand dat volmondig kan beamen, is het Nel de Lange. Vooral als werkgeefster waardeert ze het 65-jarige ERU nog in hoge mate. ‘Ik werk al sinds 1975 bij ERU. Heel veel mensen werken hier al meer dan 25 jaar, een aantal zelfs meer dan 40 jaar. Dat zegt wel iets over ERU’, klinkt het trots. De Lange begon op 15-jarige leeftijd in de productie.
Nog niet zo lang geleden prijkte zij op de cover van het ERU-magazine vanwege haar vijftigjarig dienstverband. In die halve eeuw heeft ze zich bij ERU kunnen ontplooien en verliep haar carrière ‘gesmeerd’. ‘Sinds 1994 ben ik teamleider van één van de ploegen. Daarvoor heb ik een korte periode op het laboratorium gewerkt.’
